Μπουγάτσα Πελοποννήσου

Αν έχεις ρίζες κάτω απ' το αυλάκι, ξέρεις καλά ότι η Πελοπόννησος έχει τη δική της μπουγάτσα, τη μπισκοτένια, την μοσχομυριστή, την κάπως τέλεια! Οι υπόλοιποι που δεν την ξέρουν, παρακαλώ να τη μάθουν!

Είναι μια πίτα που στα παλιά τα χρόνια την έκαναν σε γάμους και κεντούσαν περίτεχνα την επιφάνεια της με ένα ειδικό τσιμπίδι που είχαν. Τόσο διάσημη ήταν που είχε και δικό της εργαλείο, βεβαίως, τι νόμιζες; Λες ότι μοιάζει με κέικ αλλά δεν είναι, λες ότι μοιάζει με μπισκότο αλλά δεν είναι, λες ότι μοιάζει με ψωμί αλλά ούτε τέτοιο είναι. Είναι μπουγάτσα, απλά!

Η συνταγή της για πολλά χρόνια ήταν για μένα ένα μυστήριο! Θυμόμουν ότι την έφτιαχνε η γιαγιά μου, η Γιώτα, όταν ήθελε να κάνει κάτι να φιλέψει σε περιόδους νηστείας αλλά και όχι, γιατί διατηρείται πολύ καιρό χωρίς να χάνει κανένα από τα χαρακτηριστικά της. Επειδή όμως τα υλικά της είναι απ' αυτά που πάντα υπάρχουν στο σπίτι και η παρασκευή της πολύ απλή, η γιαγιά, προφανώς, δε θεώρησε απαραίτητο να τη γράψει στο τετράδιο με τις συνταγές της. Ρώτησα όλες τις θείες μήπως κάποια την είχε αλλά κι εκεί, δεν βρήκα καμία λύση στο μυστήριο. Όλες τη θυμούνται που την έφτιαχναν στα σπίτι τους, αλλά συνταγή καμία δεν είχε κρατήσει!

Δοκίμασα κάποιες συνταγές που βρήκα στο διαδίκτυο αλλά καμία δεν ήταν αυτή που θυμόμουν, έμοιαζαν αλλά δεν ήταν... Άλλη ήταν σαν κέικ, άλλη έγινε σαν παξιμάδι κι άλλη παρέμενε υγρή στο κέντρο ακόμα και μετά από το διπλό χρόνο ψησίματος που έλεγε...

Ώσπου πριν λίγες μέρες χαζεύοντας το κουτί με την αλληλογραφία που είχε η γιαγιά μου, ήρθε η λύτρωση! Έβλεπα μπροστά μου γραμμένη τη λέξη μπουγάτσα και δεν το πίστευα ότι βρισκόταν τόσα χρόνια μέσα στο σπίτι μου! Σε ένα φάκελο γραμμένα πρόχειρα ήταν τα υλικά της μπουγάτσας χωρίς βέβαια να γράφει την εκτέλεση της συνταγής και χρόνους ψησίματος.

Κι εκεί ήρθε το επόμενο πρόβλημα γιατί η γιαγιά σε πολλές συνταγές της χρησιμοποιούσε την αλισίβα, που τα έκανε όλα τα λιώνουν στο στόμα. Την έβαζε σε κουραμπιέδες, μελομακάρονα, κουλουράκια και γενικά σε όλες τις ζύμες που ήθελε να είναι αφράτες και τριφτές. Δεν ήμουν σίγουρη αν μόνο με σόδα και μπέικιν πάουντερ θα είχε την υφή που θυμόμουν. Έγιναν λοιπόν οι απαραίτητες δοκιμές, υπήρξαν οι σχετικές αποτυχίες και σήμερα μπορώ να πω πως πέτυχα και τη γεύση και την υφή της Πελοποννησιακής μπουγάτσας.

Λοιπόν, τα υλικά που θα χρειαστείς για ένα ταψί διαμέτρου 35 εκατοστών περίπου, είναι:

2 ποτήρια λάδι (η γιαγιά χρησιμοποιούσε πάντα ελαιόλαδο και μάλιστα το δικό μας, από το Χάβαρι Ηλείας, που είναι ένα ιδιαίτερα αρωματικό αλλά και βαρύ λάδι. Εσύ αν θέλεις μπορείς να βάλεις 1 ποτήρι ελαιόλαδο κι 1 ποτήρι ηλιέλαιο)
1 ποτήρι ζάχαρη
1 κουταλιά σούπας κανέλα
1 κουταλάκι γλυκού γαρίφαλο
ξύσμα 1 πορτοκαλιού
1 φλιτζανάκι του καφέ ούζο
1 ποτήρι χυμό πορτοκάλι
1 κουταλάκι γλυκού σόδα
1 φακελάκι μπέικιν πάουντερ
1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις
σουσάμι

Ανακατεύεις το λάδι με τη ζάχαρη, προσθέτεις την κανέλα, το γαρίφαλο, το ξύσμα πορτοκαλιού και το ούζο.

Στο χυμό πορτοκαλιού ανακατεύεις τη σόδα, προσεκτικά πάνω από το μείγμα γιατί αφρίζει και θα ξεχειλίσει και ενώνεις με τα υπόλοιπα υγρά.

Τέλος βάζεις το αλεύρι με το μπέικιν πάουντερ και ζυμώνεις μέχρι να έχεις μια μαλακή ζύμη, όπως όταν φτιάχνεις μπισκότα. Ίσως χρειαστεί να κρατήσεις λίγο αλεύρι, γι' αυτό μην το βάλεις όλο απ' την αρχή.

Στρώνεις τη ζύμη σε ένα λαδωμένο ταψί, την απλώνεις με λαδωμένα τα χέρια σου και "κεντάς" τη μπουγάτσα με τη βοήθεια δυό πιρουνιών ή με ψαλίδι.

Πασπαλίζεις με λίγο σουσάμι και ψήνεις στους 200 βαθμούς περίπου 45 λεπτά.

*Το ποτήρι που χρησιμοποίησα είναι του νερού των 270 ml και μ' αυτό μετρήθηκαν και τα υγρά και τα στερεά υλικά.